Σπορά βαμβακιού 2013.

Αγροτική ζωή στο χωριό των καπνών

Ένα φωτογραφικό άλμπουμ  στο facebook του φίλου Πρόδρομου Καραγκιοζόπουλου μου θύμισε οτι υπάρχει αυτό το ξεχασμένο μπλοκ, που ξεκίνησα με μεράκι πριν καμιά πενταετία  αλλα κάπου  χάθηκα στην πορεία.

 Απόψε μου ήρθε ξανά η διάθεση να γράψω. Μάλλον έπαιξε ρόλο που μετά από καιρό βρέθηκα σε μια σωστή αγροτική συνδικαλιστική προσπάθεια, και αυτό με έκανε ιδιαίτερα ικανοποιημένο. 

Στα χωριά μας υπήρξαν πολλές οικογένειες που ασχολούνταν με τα καπνά. ιδιαίτερα στο διπλανό Νεόκαστρο, όλες. Εγώ είχα την τύχη να ανήκω σε μια οικογένεια που δεν είχε καπνά. Και λέω τύχη γιατί μπορεί να απέδωσαν καλά με τις επιδοτήσεις, η καλλιέργεια του καπνού όμως είναι απίστευτα δύσκολη, απάνθρωπη θα έλεγα. Κάθε μέρα ξυπνούσαν νύχτα με τα φώτα να πάνε στο χωράφι για σπάσιμο ντυμένοι ως το λαιμό μέσα στη ζεστή, και γυρνούσαν το μεσημέρι να κρεμάσουν στα νάιλον θερμοκήπια τα σπασμένα καπνά όπου οι θερμοκρασίες ήταν τέτοιες που έμοιαζαν με φούρνους ανθρώπων. Η δουλειά κρατούσε όλο το χρόνο αφού εκτός του σπασίματος υπήρχε η σχεδόν καθημερινή περιποίηση των φυτώριων-καρυκιών το χειμώνα-άνοιξη, η βασανιστική φυτεία τον Μάιο και το χρονοβόρο δέσιμο το φθινόπωρο. Πραγματική τυραννία για χιλιάδες οικογένειες.

Βέβαια εάν αι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια οι οικογένειες που δούλευαν στα καπνά σπανίζαν αφού αντικαταστήθηκαν, με αλλοδαπούς εργάτες.

Επίσης χρησιμοποιώ παρελθοντολογικό χρόνο στο κείμενο, αφού ελάχιστοι πλέον αγρότες καλλιεργούν καπνά. Το σκηνικό αυτό φαίνεται όμως να αλλάζει . Θα δείξει….

 Δημοσιεύω εδώ  λοιπόν τις φωτογραφίες του Πρόδρομου με την άδεια του και τον ευχαριστώ . Θα περιμένω καινούριο update με τους εργάτες στο σπάσιμο!